Cansın Olmadan Nasıl Yapacağız?

Bütün hayvanlar hayatlarını en iyi şekilde geçirmeye lâyıktır. Nedir ki onlar Tanrı’nın bize en güzel armağanıdır. Hele bir de hayatımızda bu sevimli dostlarımızdan biri yoksa biz gerçekten eksik bir insansınız demektir. Evimizde, bahçemizde, sokağımızda kısaca ulaşabildiğimiz her yerde onları sevgi, saygı ile sarmalı, sevecenliklerini içtenlikle kabul etmeliyiz. Daha yakinen tanıdığımızda onlarla ilgili pek az şey bildiğimizi görürüz ve ne çok şey kaçırdığımızı ..

Bu sevimli varlıklarla her zaman, her yerde ilgilenebilir az ya da çok sevgimizi gösterebiliriz; söz gelimi, kendi evimizde ki prensesimiz güzeller güzeli kedimiz, bizim gelişimizle bayram eden hatta taklalar atan, yolumuzu gözleyen, bizden başka bir ailesi olmayan ..

Elbette tüm hayvanlar birbirinden değerli ve farklı özellikleri olan varlıklardır. Ancak kedilerden bahsetmemiz onların daha özel, özgürlüğüne düşkün, beklentili, bazen kaprisli olabilen yanlarını neden bu denli çok sever, bağrımıza basarız? Dahası bu beklentiler bizim şahsiyetimizi değiştirebilir mi?

Esasen cevap biraz da kedi severlerin kendilerinde gizlidir. Kedimizi severiz çünkü onların dünyalar güzeli yüzlerinin ardındaki sağlam kişiliğe hayranızdır. Her istenileni değil sadece kendi istediklerini yapmalarına hayranızdır. Kendi tercihleri olan böyle olduğundan da nankör yaftasının yapışmış olduğu karakterli, özgürlük duygusu gelişmiş havanlar yanlış tanınmışlardır. Hâlbuki gerçek farklıdır:

<< Kedimle oyun oynayarak zaman geçirirken, onun benimle zaman geçirmediğini nereden bileceğim? >> Montaıgne

Kedileri sevenlerin birçok nedeni vardır. Duyumsamayanların ise tek bir nedeni: Kedilerin kendilerine boyun eğmeyen, beklentili varlıklar olması!

Biz kedimizi eğiteceğiz sanırız oysa o bizi değiştirir hatta eğitir. Öyle ki zaman içerisinde daha düzenli bir hayata sahip olmayı, ölçünlerimize sahip çıkmayı öğreniriz. Kesinlikle daha sabırlı, daha anlayışlı ve huzurlu olmayı öğreniriz. Kedimize karşı sorumluluklarımızı bilmemiz, kedimizin sınırlarına saygı duymamızdandır.

<<İyi ki yaşamımızda var >> dediğimiz kedimizi çok severiz. Çünkü sevginin beklemeye gelmeyeceğini biliriz. Adeta bizi sonsuz sevgisi ve mırıltıları ile daha iyi bir insan yapar.

Onlar bizim en iyi dostlarımız, yaşamı paylaştığımız sadık arkadaşlarımız.

Dünyalar güzeli prensesimiz, öyle şeker, öyle tatlıdır ki, hele elimize geldiği, doğduğu zaman ki hali .. Bir başkadır, yıllar geçse bitmese bu dostluk dediğimiz ve ardından nasıl yalnız, nasıl onsuz bakakalacağız ve yokluğuna nasıl alışacağız? Gerçekten de onlarsız bir yaşam düşünmek çok zor, o zaman işten eve gelişimizde kim en mutlu insan olacak? Kim bütün dertlerimize, sevinçlerimize ortak olacak? Fakat en önemlisi de kim bizi böylesine sadakatle ve samimiyetle sevecek?

Canımız olmadan, cansın olmadan nasıl yapacağız?