Benim için 2012’den Arda Kalanlar…

2012’nin son günü bugün saatler kaldı yeni bir yıla , 2013’e saatler kaldı..

Canım sıkkın,yüzüm asık. 2012’nin son günü diye değil..

2012’ye de yine böyle girmiştim. Sanırım mutlu girdiğim bir yıl yok. Sanırım böyle sınananlardanım. Eğer öyleyse mücadele edeceğiz ne yapalım…

2012’den arda ne kaldı bilmiyorum acaba birşey kaldı mı? . Etrafıma bakıyorum da sanırım pek bir şey kalmamış gibi. Sanırım yine boş bir yıl daha geçirmiş gibiyim.

2012 yılının yarısını bir mahkeme ile geçirdim ve 2013’de de devam edecek bir durum.

2012 yılında Bağcılar Yavuz Sultan Selim Lisesi‘nde ilk mezun olan kişilerden oldum. Aşağıda ki resimde bir kaç bayan arkadaşımla mezuniyetimizden kalan bir resim var. O karizmatik erkek evet benim.

2012 yılında bir saatlik bir İstanbul Belgesel filmi çekimi gerçekleştirdim. Okul projesiydi. İlk önce oyuncu olarak alındım, sonra montajcısı oldum,sonra hem montajcısı hem kameraman oldum, sonra hem montajcısı hem kameran ve filmin tüm sorumluluğu bana verildi. Sonuç olarak izleyenlerin güzel bulduğu ama benim içime pek sinmeyen bir film ortaya çıktı.

Aşağıda ki resimde ben,Erkan Hocam ve film ekibinde yer alan arkadaşlarımın ufak bir bölümü bulunuyor :)

2012 yılında rehber öğretmenim ve yukarıda bahsettiğim filmin çekimini beraber gerçekleştirdiğimiz Erkan hocam ile tanıştım. Kendisi burada anlatmak yerine O’nun için ayrı bir yazı yazmayı tercih ederim, eğer bu yazıyı okursa “hocam iyi ki sizinle tanıştım”

2012 de yine her zaman olduğu gibi yalanı bol insanlarla tanıştım. Yalancı çeker diye birşey mi var üzerimde anlamıyorum ki. Bir insanın güvenini sarsmak nasıl bir duygu acaba merak ediyorum. Bir gün bu merakımı gidereceğim.

2012’de iş sebebiyle de olsa Bursa ve İzmir’e gittim. Bursa’da yaklaşık bir ay kadar kaldım hatta orada yaşadıklarımı şu makalemde okuyabilirsiniz ” Bursa’nın Ufak Tefek Taşları… ” . İzmir’de pek uzun süre kalmadığım için ora hakkında pek yorumum yok maalesef.

2012’nin en kötü günleri Babaannemin ve amcamın vefat etmesi…
Babaannem ile hayatım boyunca aynı evde yaşadık tabi onun dedem ile yazları köyde kalmalarını saymazsak. Kısacası 18 yıl beraber yaşadığınız bir insanın vefat etmesi acı çok acı bir durum ki benim için acıların ötesinde bir durumdu.
Ben eskiden çok ağlardım yani çocuk yaşlarda sulu gözün tekiydim. Sonra ağlamak nedir bilmez oldum. Yıllar sonra babaannemin cenazesi görünce ağladım. Ağladım ağladım ağladım… Nasıl ağlamayayım ki, bazen beni seven tek kadın babannemdi diye düşünürüm. Mudi balam derdi bana hep balam derdi…  Sanırım burayı daha fazla yazamayacağım…

2012’de yeni bir telefon aldım ve aldığıma pişmanım. Nokia Asha 303 almayın. Yani benim gibi telefon ve internet üzerinden işlerini hızlı bir şekilde halletmeyi planlayanlardansanız almayın. Resimde gördüğünüz gibi bir gri nokia asha 303 telefonum var. Çoğu yerde çekmiyor. Hattımdan olabilir mi diye düşündüm ama telefondan kaynaklı bir sorun sanırım. Whatsapp’a çok yüklenince telefon çöküyor.

2012 ‘de bir çok kez ölümden döndüm diyebilirim, 12 metreden düşme tehlikesi,yüksek voltajlı elektrik çarpması,öldürme tehditleri :) vs vs vs..

Yanda gördüğünüz resimde 2012 başlarında okul yıllığım için çektirmiş olduğum bir fotoğraf :)

2012’de anne ve babamı mahkemem sebebiyle çok üzdüm… Telafi edeceğim söz, baba..

2012’de dost gürünümlü hainler tanıdım.. Hesaplaşacağız elbet…

Sanırım yazabileceklerim şimdilik bu kadar. Sizlerde benimle ilgili anılarınız var ise bu yazı altında paylaşabilirseniz sevinirim. İyi kötü farketmez her türlü anıyı onaylayacağım :)

Bu arada 2013 Beraberinde dürüst insanları getirmeyecekse gelmesin. Hepinizin yeni yılını arzu ettiğiniz gibi geçmesini dilerim.

Bu arada ilk defa milli piyango bileti aldım. Yüklü miktar para kazanırsam kimseyi tanımam bilesiniz. (:

Mutlu yıllar Esen kalın.

Saygılarımla Vedat Osman Korkut